Zondagmorgen, koffie tuin en laptop. En stoeien met Wordpress om uiteindelijk deze site tot een…
Stel dat al die verkeersslachtoffers vijand nummer 1 zouden zijn en dat we als gezamenlijke opdracht hebben om alle verkeersongevallen uit te bannen. Want dat leger verkeersslachtoffers groeit en groeit, en iedereen loopt de kans ook deel uit te gaan maken van dat ‘leger’, waar je niet bij wilt horen. De opdracht is heel simpel, zo goed mogelijk opletten dat je geen ongeluk krijgt en ook anderen helpen en beschermen. Op iedere hoek van de straat loert het gevaar. Je hebt ook de mogelijkheid om de playground aan te passen zodanig dat het veiliger wordt, mits je daarvoor collectief de middelen voor bij elkaar hebt gespaard. Je kunt elkaar via een wiki instructies geven en elkaar opleiden om veiliger door het verkeer te kruisen en zo te voorkomen dat je in het ‘leger’ komt. Je kunt teams vormen en buddy’s helpen je op weg in de game. Ervaren gamers leren jou de kneepjes van het vak en hoe je van de nul ook een punt kunt maken. Uiteindelijk word je deel van iets groters dan jezelf. We geven betekenis aan dat ultieme doel: de nul. Maak van de nul een punt is de slogan die we inzetten en als we ons doel, nul slachtoffers hebben bereikt is dat onze epische overwinning op het kwaad. We hebben ontzag gehad voor dat monster en we hebben gehoor gegeven om collectief in actie te komen.
Dubbel gevoel
Ik geef toe, ik heb een dubbel gevoel als ik dit zo opschrijf terwijl in het Limburgse verkeer dit weekend (het is nu zondag 4/11/12) alweer drie verkeersdoden zijn te betreuren. Uiteraard is verkeer geen spelletje en dat zal het ook nooit worden. Het is bloedserieus op de weg en de gevolgen van een foutje of onoplettendheid zijn vaak niet te overzien en desastreus. Je zult het bericht maar thuis krijgen. De metafoor die ik echter wil trekken is dat als we in gezamenlijkheid de strijd tegen al die verkeersongevallen bewust zouden aangaan, we stappen zouden kunnen gaan zetten om ze uit te gaan bannen. Als we samen dat uiteindelijke doel, nul verkeersslachtoffers, zouden omarmen en er een punt van zouden willen maken, komt er veel energie los. Dat uiteindelijke doel zou onze epische overwinning kunnen worden. Helaas is de werkelijkheid anders. Volgens mij zijn we niet bewust van de risico’s. We rijden op de automatische piloot en vertrouwen dat het wel goed zal gaan. En gelukkig gaat het in de meeste gevallen ook gewoon goed. Alert moeten zijn op verkeerspunten die niet door een verkeerslicht worden geregeld, ervaren we al snel als onveilig. En dat terwijl door die alertheid we wel bewust worden van onze rijtaak en verantwoordelijkheid nemen die in die situatie noodzakelijk is. We bellen dan al snel naar de gemeente om een ‘oplossing’ en de politie om meer te controleren. Dat zijn we zo gewend, en we betalen er ook belasting voor.
Levelen in plaats van afvinken
Ook in werkomgevingen is het van belang dat iedereen zijn bijdrage aan het groter geheel als feedback op zijn/haar prestatie terug krijgt. Alleen op die manier blijven we gemotiveerd en kunnen we in een flow terecht komen. Als het dagelijks werk onbetekenend lijkt of als we niet een grotere zaak kunnen dienen, kunnen games ons in die behoefte voorzien. Zeg maar als een toevlucht. Het zou echter mooi zijn als we ook in ons dagelijks werk gelukkiger zouden kunnen worden. Games laten ons zien wat we in het leven willen: bevredigender werk, hoop op succes, een sterke sociale verbondenheid en de mogelijk om deel uit te maken van iets groters dan wijzelf. Games leren ons inzien wat ons echt gelukkig maakt. En daarvan zouden we in de lerende omgeving gebruik van moeten gaan maken. De school komt vaak ook niet verder dan een lange reeks noodzakelijke hindernissen die negatieve stress opleveren. Het werk is verplicht en gestandaardiseerd en de mislukkingen worden liefst met een rode pen afgevinkt en blijvend zichtbaar gemaakt. Geen wonder dat de huidige generatie van gamende scholieren teleurgesteld raakt in het patroon dat we hen sinds ongeveer 1800 opdringen. Terwijl ze keer op keer bewijzen tot iets groots in staat te zijn, als we hun het vertrouwen maar geven. En als we via positieve feedback hunzelf steeds naar een hoger niveau laten ‘levelen’. Kennis is geen doel maar een middel om een hoger doel te bereiken. En die kennis dragen we inmiddels via de smartphone bij ons!
Belonen in plaats van straffen
Zo zouden we in het verkeer ook steeds hoger moeten kunnen scoren in onze vaardigheden. We zouden die groei via feedback ook moeten kunnen terug zien. Beloond worden voor als we weer een niveau of level erbij hebben. En samen sparen voor iets groters, bijvoorbeeld een speelvoorziening in de wijk. En collectief meewerken aan die epische overwinning zodat uiteindelijk niemand meer plotseling de politie aan de deur heeft staan. Bij de pilot Belonen in het Verkeer, die in Limburg door het ROVL wordt uitgevoerd, onderzoeken we of de verkeersdeelnemer gevoelig is voor de positieve prikkel en ook een bijdrage wil gaan leveren aan iets groters dan wijzelf: een veilige wijk. Verkeer is geen spelletje, maar we kunnen wel leren van goede games. Op het werk, op school en ook op straat. In een ander project onderzoeken we of we een community van jonge beginnende rijbewijshouders kunnen prikkelen om met elkaar die epische overwinning te boeken. Of we game-elementen zoals Naches (trots als je de ander helpt succesvol te zijn) of Fiero (trots als tegenslag is overwonnen) kunnen inzetten om deze jonge mensen tot betere en veilige bestuurders kunnen maken. In gezamenlijkheid dus de strijd aangaan en zorgen dat je vrienden elke dag weer veilig thuis kunnen komen. Dus wat mij betreft: “Let the games