Zondagmorgen, koffie tuin en laptop. En stoeien met Wordpress om uiteindelijk deze site tot een…
Vrijdag 22 november 2013 gaat voor mij de boeken in als een bijzondere dag. Acht mensen die ik persoonlijk had ontmoet en/of waarmee ik heb samengewerkt kwamen samen in het Gouvernement aan de Maas. De meesten konden elkaar nog niet. Doel was om samen te verkennen of we iets voor elkaar zouden kunnen betekenen. Best een spannend ‘experiment’. Ik had zelf het gevoel dat er een match moest zijn tussen deze vier vrouwen en vier mannen, incl moi. Een Community of Practice met Transitie als thema. In mijn vorige baan leidde een dergelijke aanpak tot verfrissende en nieuwe ideeën. Dus in mijn huidige functie, en met een ongebreidelde hang naar een betere samenleving en ook een daarbij passende rol van de overheid, lag het zeer voor de hand om wederom de hulp in te roepen van geestverwanten. In de individuele gesprekken met Leo, Suze, Ton, Monique, Eric, José en Simône was er al duidelijk sprake van een meer dan professionele klik. Onze gemeenschappelijk passie, kijk op het leven, de noodzakelijk transities, en ook wil om er de schouders onder te zetten, leverde al zeer interessante gesprekken en ook vergezichten op. Redenerend vanuit de kracht en power van de massa, moest dat met acht mensen wel leiden tot iets gemeenschappelijks. Gewoon mooie mensen.
Geen idee.
Ton verwoorde zijn nieuwsgierigheid voor de bijeenkomst op zijn geheel eigen wijze met ‘Geen idee, maar ik doe het”. Dat werd voor die ochtend direct het motto van de ontmoeting. Een door hem gemaakte badge werd met veel plezier opgespeld. We hebben met elkaar kennis gemaakt aan de hand van een beeld of een youtube filmpje. Niet rationeel startend vanuit de huidige functie of baan, zoals dat zo vaak gaat in vergaderingen, maar een persoonlijk verhaal. Storytelling dus. En wat waren het mooie verhalen. Indrukwekkend hoe deze mensen in het leven staan en er ieder vanuit zijn eigen individuele kwaliteiten en zingeving iets bijdragen aan onze samenleving. Zoveel positivisme en mooie voorbeelden passeerden de revue. Tijdens deze voorstellingsronde ontstond al direct discussie en werd een eerste aanzet gegeven voor onze gemeenschappelijkheid. Empatisch luisteren, niet oordelen, oprechte aandacht voor elkaar. Allemaal ingrediënten voor een recept voor samenwerking.
DNA
We hebben vervolgens onze gemeenschappelijke waarden met elkaar gedeeld. Je zou dat als het DNA van de groep kunnen beschouwen. Hoe vaak is het niet tijdens reguliere vergaderingen dat je elkaar eigenlijk helemaal niet leert kennen? Hoe kun je dan met elkaar samenwerken, vraag ik mij dan af? Contact leggen doe je niet op basis van ratio. Toch is dat een inmiddels ingeslepen Angelsaksisch beginsel: to the point! Deze groep heeft dat meer op zijn Rijnlands gedaan. En bijgaande foto van mijn schrijfsels op het whiteboard beschouwden we als ons visitekaartje. De volgende stap is uitzoeken hoe we verder kunnen gaan en wat daarvoor nodig is. Leo kwam met het idee dat we lokale helden op het schild zouden moeten hijsen. Net zoals Simône dat met haar publieke pioniers had gedaan, met als resultaat een mooi boek vol met ideeën en verhalen uit de praktijk.
De Sinaasappelkist
En zo werd onze werktitel geboren. De Sinaasappelkist waarop lokale helden hun verhaal vertellen aan de omstanders. Door het delen van de verhalen ontstaat een palet aan goede voorbeelden en ook ankers waaraan we ons aan kunnen vasthouden, als we even moeten roeien tegen de stroom in. Op onze Facebook pagina willen we de zoektocht naar deze helden en hun verhalen vorm gaan geven. In ons volgens overleg gaan we handen en voeten geven aan onze beweging. Echter blijft het een organische beweging zonder structuur of kaders. Die beperking leggen we ons in ieder geval niet op. Geen idee waar dit allemaal toe gaat leiden, maar we doen het.
Een mooi artikel Bart!