Mooie site om je verder te ontwikkelen. Praktische tips en ook gewoon Out of the…
Ik ben fan van Social Media. Ik deel veel via Twitter, iets minder via Facebook en op Linkedin onderhoud ik mijn zakelijke contacten. Ik ben ook fan van Social Media omdat ik daardoor veel meer mensen heb keren kennen, meer mensen uit anders vakdisciplines, mijn netwerk spectaculair heb vergroot en verbreed en meer kennis heb vergaard (willen vergaren) dan in al mijn jaren middelbare school. Twitter verrijkt mij letterlijk. En dan doen apps zoals Flipboard de rest. Wonderlijk. Ik geniet van deze informatie-samenleving. Delen is het nieuwe hebben. De wereld wordt in rap tempo kleiner, het is één groot dorp geworden. Culturen vermengen zich, en ja ook de meest gruwelijke werkelijkheid komt realtime binnen op mijn iMac, Macbook, iPad en iPhone. Ik heb voortdurend contact met mijn kinderen, ondanks dat ze wonen in Den Haag en Amsterdam. En toch, en toch hé, bekruipt me een onbestemd gevoel.
Geïllustreerde herinneringen
Ik stel me opeens voor hoe ik nu zou zijn als mijn ouders in de huidige tijd hadden geleefd en al mijn stapjes, woordjes, ontdekkingen, bloopers, bijdehante opmerkingen, cadeau’s, stunts, versprekingen, goede cijfers, slechte cijfers, mijn puisten, mijn eerste liefde, mijn recalcitrant gedrag, ruzies, verdriet….op Facebook hadden gezet? Dus in de openbaarheid. Zou ik dan diegene zijn die ik nu ben? Meer zelfbewust, meer gefundeerd op mijn verleden? Of zou ik worstelen met al die geïllustreerde herinneringen?
Spaarzaam
Mijn herinneringen aan mijn jeugd bewaar ik met mijn eigen beperkte geheugen, spaarzame foto’s en al helemaal geen films. Ik was vroeger zoals ik denk dat ik was, dus zoals ik mij dat nu kan herinneren met mijn eigen brein, aangevuld met de aanvullingen van mijn broer en zussen en als eerste en lieve vrouw. Ik heb zoete en minder mooie herinneringen. Echter steeds omgeven met een zweem van vaagheid en eigen interpretaties. Het is soms heerlijk om te mogen vergeten. Was het nu zo of toch anders? Voortdurend op zoek naar de mijn eigen waarheid. Mijn cognitief filter bepaalt nu hoe ik reageer, wie ik ben en hoe ik word ervaren. Hoe zou dat zijn als ik, zoals de kinderen van nu, al mijn stapjes, passen, prestaties en sport cristal clear en van uur tot uur nog eens kan nakijken? Dat ik die vaagheid kan inruilen voor heldere feiten. Mijn bewustzijn aangevuld wordt met talloze quotes, foto’s en filmpjes?
Overgang
Mijn kinderen hebben uiteraard meer beeldmateriaal (foto’s) uit hun prille jeugd dan ik heb. Ik heb nog rolletjes laten ontwikkelen en foto’s laten afdrukken. Ik heb dus ook blote billetjes gedeeld en kindergeluk gefotografeerd. Zij zijn opgegroeid vanuit de analoge in de digitale wereld. Een soort encyclopedische overgang. Echter zijn deze beelden gedeeld in de beslotenheid van gezin, familie en goede vrienden. Zonder opsmuk en zonder quotes. Het is gewoon van mij en hunzelf. Sociale media bestonden nog helemaal niet.
Zelfbeschikking
Ik vraag me nu in alle oprechtheid af. Wat doet al dat openbaar delen met onze kinderen?
Zonder een oordeel te hebben over al die mooie, lieve en leuke berichten. Super leuk om mee te maken. Maar….is het goed om alles via SoMe te delen van diegenen die daar nog geen zelfbeschikking over hebben? Het houdt me bezig, omdat het te maken heeft met de vorming van onze kinderen. Althans dat de denk ik. Wat doet het met ons leven als ons opgroeien tot elk detail wordt ingekleurd en gedeeld met de massa? We plaatsen als ouders immers datgene wat we zelf belangrijk of leuk vinden. We vullen het dus in. En we krijgen het vroeg of laat ook weer terug. De waarheid ligt keihard vast. Geen ruimte voor vrije en romantische interpretatie. Hoe beïnvloedt dat de persoonlijkheid? Gesprekken vormen, Facebook berichten kleuren in. Dat is volgens mij een significant verschil. Of ben ik van de ‘niet filmpjes en foto’s generatie’ die beren ziet die er niet zijn? Is het goed en aanvullend of verstoort het onze fantasie, ja zelfs dromen en de door ons zelf ervaren werkelijkheid? Of is het gewoon een evolutie waar ik me letterlijk op verkijk? Zijn we er later blij mee, met al die berichten en is het heel gewoon als geheugensteun, of is het een ingekleurde vertekening van ons geheugen en daarmee de verstoring van de jeugdromantiek van de vage, gekleurde en soms ook pertinente herinneringen?