Zondagmorgen, koffie tuin en laptop. En stoeien met Wordpress om uiteindelijk deze site tot een…
Waanzinnig! We hebben, als je het als meting zou kunnen vergelijken, op deze aardkloot in een paar jaar evenveel tijd doorgebracht op World of Warcraft als met de evolutie van ons soort. In totaal hebben ongeveer 11,5 miljoen spelers, samen zo’n 50 miljard uur, en dat is 5,93 miljoen jaar(!), achter de computer doorgebracht om deze Massively Multiplayer Online Role-Playing game (mmo-rp) met elkaar in een enorme community te spelen. Onvoorstelbaar veel vrije tijd hebben we dus. Hoe komt het toch dat we, naast ons werk, huishouden, opleiding, school en opvoeding van de kinderen, tot in de nachtelijke uurtjes ‘doorwerken’ aan onze missie? Kennelijk is te krappe tijd en verspilde energie op dat moment geen item meer. Komt-ie: volgens onderzoekers zijn de gelukzalige productiviteit én het ondergedompeld zijn in werk dat onmiddellijke resultaten oplevert, de belangrijkste drijfveren. Een goed omschreven doel en haalbare achtereenvolgende stappen om dat doel te kunnen bereiken motiveert tot handelen, en vormt de basis om te groeien in je missie en die van anderen. Kleine stapjes en steeds het succes ervaren. En dan het ultieme grotere doel, dat jouw acties de wereld om je heen significant beïnvloeden. En dan doen natuurlijk de vormgeving en architectuur van het spel zelf met fantastische graphics en dito geluid de rest. Ik heb het overigens zelf niet gespeeld, ik moet het dus doen met hetgeen ik erover lees. Het maakt me wel nieuwsgierig om in een volgende versie daadwerkelijk te ervaren wat het met mij doet. Nog anderen die dit zouden willen? Let me know.
Falen is leuk
Dat spelen en het ervaring opdoen gaat natuurlijk niet zonder vallen en opstaan. In een goed ontworpen game maakt dat falen ons op een bijzondere manier gelukkig, zo blijkt uit onderzoek van het M.I.N.D. Lab in Helsinki. Dit zogenaamde ‘Fun failure’ onderzoek ontsluit belangrijke bevindingen op dit gebied. Zoals ik al eerder schreef, onderzoek naar gaming en wat dit met ons doet is global trending topic. Terug naar het falen. Het klinkt paradoxaal, maar mislukken maakt ons gelukkig en in games wordt falen wel leuk gemaakt. Begrijp me niet verkeerd. Een fout in het verkeer kan ons fataal worden of op zijn minst veel ongemakken met zich mee brengen. Dus ik zou willen adviseren alles binnen de context van de virtuele wereld te lezen. Een positieve feedback op fouten stimuleert ons kennelijk om het resultaat nog sterker te kunnen beïnvloeden. Leren van falen wordt als een soort roesmiddel ervaren, en games bieden daarnaast een grote hoop op succes. Ik durf het bijna niet te vragen, herkenbaar op het werk, die positieve faalcultuur?
Naches
De grote kracht van games zoals World of Warcraft en FarmVille (een virtuele boerderij waar je zorgt voor je dieren, gewassen of die van je buren) is dat het een grote sociale verbondenheid met zich meebrengt. En vergeleken met games kent de werkelijkheid een steeds groter wordend gebrek aan die verbondenheid. De meeste mensen die boeren in FarmVille besteden de meeste tijd om anderen te helpen. Plaatsvervangende trots, of Naches (Jiddisch), komt na Fiero (trots op overwonnen tegenslag), voor in de top tien lijst van positieve emoties van gamers. Trots zijn dat anderen door jouw toedoen en hulp succes behalen. Daarbij komt dat de spelende mens een hoge mate van ‘sociale aanwezigheid’ van anderen voelt, ook al speel je niet tegen of met elkaar. Stel je nu eens voor dat we dit soort basisprincipes zouden gaan toepassen in ons dagelijks werk. Hoe anders zou de wereld, of je eigen werkomgeving er dan uit zien? Gamers zijn opnieuw aan het uitvinden wat wij als onze dagelijkse samenleving cultuur beschouwen. In die zin liggen werkelijkheid en de virtuele wereld nog mijlenver uit elkaar. Het zou mooi zijn als we die kloof in het voordeel van onze dagelijkse praktijk zouden kunnen gaan verkleinen. Misschien zouden we het community idee in het verkeer kunnen laten landen. Samenwerken aan dat uiteindelijke doel: nul slachtoffers. Van de nul een punt maken en anderen helpen om mee te kunnen bewegen richting dat ultieme doel. Verkeer als een game ervaren. Het zal in de oren van de verkeersdeskundigen als een gruwel klinken. Wat mij betreft: Let the games begin!